نوشته‌ها

رومانتیسیسم (احساس گرایی)

رمانتیسیسم را، همانطور که از نامش پیداست، باید نوعی واکنش احساسی در برابر عقلانیت به حساب آورد. تمایلی به برجسته کردن خویشتن انسانی، گرایش به سوی خیال و رویا، به سوی گذشتهٔ تاریخی و به سوی سرزمین‌های نا شناخته. رومانتیسیسم یعنی گرایش به مسائل رومانتیک (خیالی و غیر واقعی) و مراد از آن شیوه ایست که ضدیت با مبانی فلسفی، سیاسی و هنری نئوکلاسیسم در اواخر قرن هیجدهم و اوائل قرن نوزدهم در اروپا بوجود آورد. اصطلاح رومانتی سیسم معرف تفکری است که در آن احساس و عاطفه نقش عمده را داشت. شیوه رومانتیک، بواسطه همین مقید بودن به احساس و عاطفه، مبتنی برشناختی بود که از هرگونه نفوذ سنت برکنار بود. هنرمند رومانتیک در پی یافتن واقعیتی ژرف تراز سنت و قاعده بود و می خواست آن انسان (طبیعی) را که پشت نقاب انسان جامعه ساخته سنتی، پنهان مانده بود، باز بشناسد. قرن هیجدهم که قرن نقد و تحلیل بود با مجال دادن به بحث و جدلهای داغ درباره خوب و بد زمینه فکری رومانتی سیسم را فراهم ساخت. خوب از نظر هنرمند رومانتیک، آن اثری نبود که تناسبات و اجزاء هماهنگ و موزون داشت، بلکه اثری بود که عواطف خوشایند در بیننده ایجاد می کرد و او از هنر بعنوان یک نوع وسیله تحریک احساسات استفاده می کرد.

نقاشان معروف سبک رمانتیسیسم در اورپا

دلاکروا، ژریکو